“ก็ตอนเมื่อเช้าผมตื่นมาเช้าหน่อย ผมจึงไม่ค่อยจะรีบร้อนมากนัก ผม ขับรถมาก่อนจะถึงต้นไม้ใหญ่ซักประมาณ 10 เมตรเห็นจะได้ แสงไฟจากหน้า รถผมก็ส่องไปกระทบกับสิ่งหนึ่ง ซึ่งในตอนแรกผมก็ไม่ทราบว่าเป็นอะไรเหมือน กัน หล่นมาขวางหน้ารถผมไว้ เรือยางพีวีซีราคาถูก พี่ก็รู้นะครับว่าตรงนั้นกลางคืนหน่ะ มันมืดและ เงียบจะตาย แถมเมื่อเช้ายังหนาวมากอีกด้วย ผมอดจะนึกถึงเรื่องที่ฟอค้า แม่ค้าถูกผีหลอกไม่ได้ ผมขนลุกเอาดื้อๆ แต่ผมก็ไม่เคยนึกกลัวหรอกนะ จน กระทั่งผมชะลอรถ จนจอดดู ก็มืเสียง “ตุ๊บ” อีกเสียงหนึ่งหล่นลงมาข้างๆ รถ ผม ผมเหลียวกลับไปมองดู พี่2ไหมผมเจออะไร” ชาญเล่าพลางทำท่าทางตกอก ตกใจประกอบ จนผมซักจะรำคาญเพื่อนรุ่นน้อง “เจออะไรว๊ะ! มัวแต่ถามอ^ได้”“จากแสงไฟหน้ารถของผมซึ่งมันก็ไม่ค่อยจะสว่างซักเท่าไหร่ผมเห็นไอ้ตุ๊บ ที่หล่นลงมาทีหลัง มันยืนอยู่ข้างๆ รถผม มันยืนยิ้มแยกเขี้ยว เลือดงี้ไหลออกมา ทั้งทางปากและจ3งูก เสื้อผ้าแดงเถือกไปด้วยเลือด ล่วนไอ้ที่หล่นลงมาครั้งแรก มันยังนอนขวางถนนอยู่ ค่อยๆ หันหน้ามามองผม ยิ้มของมันเย็นเยือกสภาพร่าง- กายไม่ผิดกับไอ้ตัวแรกซักเท่าไหร่โบกไม้โบกมือขอความช่วยเหลือ ผมยังไม่หาย จากอาการตะลึงเลย เบาะรถของผมก็เหมือนมีใครเอามือมาตบเบาๆ คล้ายๆ กับคนปัดเบาะรถเตรียมจะนั่งไปด้วย ล่งเสียงหัวเราะ แต่มันน่าขนลุกขนพองมาก ในความรู้สึกของผม มันเย็นเยือกเข้าไปถึงหัวใจเลยนะพี่ พี่เชื่อหรือเปล่า เลือด ผมงี้นะแทบจะแข็งตัวไปเลย พานจะเป็นลมเอาดื้อๆเสียงนั้นสำเนียงตื่าพร่าแช่ม ช้า แต่มืจังหวะจะโคนเต็มสอง^ผมเลย “พี่...ช่วย..ผม...ด้วย....พาผม....ไปหา หมอที...” ผมร้อง “เอ้ย” ได้คำเดียวจริงๆ ที่นึก1ได้ในตอนนั้น แล้วก็บิดคันเร่ง เต็มที่กะว่าจะขับรถชนไอ้ตัวที่นอนขวางถนนอยู่แต่ผมกลับพบกับความว่างเปล่าพร้อมกับเสียง “โครมตามมา ก่อนผมจะหมดสติผมได้ยินพวกมันหัวเราะเยาะ เรือยางลอยน้ำ ผมอย่างชอบใจมารู้สีกตัวอีกครั้งก็เมื่อพี่น้อยกับพี่เอี่ยมคนที่ขายผักมาเขย่าเรียก ผมพร้อมพยุงผมไปทำแผลที่บ้าน ดีนะที่รถผมไม่เป็นไรมาก ไม่งั้นไอ้ผี 3 ตัวนี้ เจอดีแน่”เอ็งเล่าเหมือนกับพวกเขียนนิยายผี แต่งขึ้นมาเลยว่ะ” ผมว่าอย่างขันๆ ชาญมองหน้าผมนิ่ง สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ทั้งสิน พูดเสียงตาลึก “พี่พูดไป เถอะ พี่ไม่เจอไม่เหรอก เมื่อก่อนผมก็เหมือนพี่นิ่แหละ ฟังดูเหมือนเรื่องไร้สาระ พอเจอจริงๆ จะหัวเราะไม่ออก”เออน่า! ขอบใจที่อุตล่าห์เล่าให้ฟัง โน่น! คนซื้อของ ไปเถอะ” ผมพูด ตัดบท พร้อมซื้มือไปที่ร้านของชาญซึ่งอยู่ใกล้ๆ กัน ซึ่งบัดนี้มืชายหญิงคู่หนึ่ง กำลังยืนมองหาพ่อค้าอยู่ ได้ยินชาญร้องถามเสียงแจ้วๆ ว่า “รับอะไรดีครับ เชิญ เลือกได้ตามสบายนะครับ” ผมได้แต่ยืนมองแล้วก็ยืนยิ้มอยู่คนเดียว ชอบใจใน ความสุภาพและนิ่มนวลพร้อมทั้งความมืมนุษยสัมพันธ์ที่มือยู่เต็มเปียมในตัวเขาหลังจากนั้นมาไม่นาน ผมก็ลืมเลือนเรื่องที่ชาญเล่าให้ฟังจนหมดสิน แต่ ก็ไม่วายที่จะได้ยินข่าวคราวพ่อค้าแม่ค้าถูกหลอกหลอนซํ้าแล้วซํ้าเล่า เรือยางมือหนึ่ง โดยที่ไม่ มืหน่วยงานใดเข้ามารับผิดชอบ โธ่! ใครจะมารับผิดชอบเล่า ขนาดเจ้าหน้าที่ขี่ รถจักรยานยนต์ออกตรวจยังโดนเล่นงานซะจนกระเจิงเป็นแถวแล้วใครจะมาช่วย ได้ จนกระทั้งวันหนึ่งก็ถึงคิวของผมที่เจอดีจนได้วันนั้นผมตื่นนอนขึ้นมาประมาณตี 3 กว่านิดหน่อย ดูนาฟักาแล้วก็ตกใจ เพราะสายแล้วกลัวจะไม,ทันอาบน้ำเสร็จมองไปยังภรรยาเห็นยังนอนอยู่บนเตียง นอน ผมจึงถามว่า “อ้าว! วันนี้น้องไม่ไปตลาดเหรอ!” เธอพยักหน้านิดๆ พร้อม กับเอ่ยขึ้นมาเบาๆ “พี่ออกไปตลาดคนดียวก่อนเถอะนะ รู้ลืกปวดหัวนิดๆ และ อีกอย่างของที่เขาลังไว้ น้องเตรียมไว้พร้อมหมดแล้ว พี่ให้โชลูกน้องเราไปล่งก็ ได้วันนี้ของไม่เยอะ แล้วสายๆ น้องจะตามออกไป จะพาตาหนูไปด้วย” ผม
เรือยาง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น