พยักหน้าพร้อมทั้งเอื้อมมือไปแตะหน้าผากภรรยาเบาๆ รู้สึกว่าหน้าผากจะอุ่น นิดๆ ผมถามว่า “กินยาหน่อยมั้ย เดี๋ยวพี่ไปเอามาให้” เธอส่ายหน้านิดๆ “ไม่ เป็นไรจ๊ะพี่ เดี๋ยวนอนพักสักครู่ก็คงจะหาย พี่ไปเถอะไม่ต้องห่วง” เรือยางคุณภาพดี ผมพยักหน้า รับ พร้อมทั้งก้มลงจูบหน้าผากภรรยาเบาๆ ซึ่งเธอก็หอมแก้มผมตอบเบาๆ เช่น กัน แล้วผมก็หันไปหอมแก้มลูกชายตัวน้อย ซึ่งนอนหลับสนิทอยู่ข้างๆ มารดาผมเดินลงชั้นล่าง ปิดล็อคประดู,หน้าต่างเรียบร้อยแล้ว ผมก็นั่งคร่อมรถ จักรยานยนต์แต่ก่อนที่จะสตาร์ตเครื่องรถผมคลำไปบริเวณลำคอพบพระหลวงปู ทวดแขวนอยู่เหมือนเดิม ผมรู้สึกอุ่นใจขึ้นอย่างประหลาด เพราะผมแขวนหลวง ปูทวดอยู่เป็นนิจไม่เคยขาดมันเป็นความเคยชินและความยึดมั่นในหลวงปูทวด เฉพาะตัวผมเอง ผมค่อยๆ ขับออกมาอย่างช้าๆ ไม่เร่งรีบ เพราะภรรยาบอกว่า ของเตรียมไว้หมดแล้ว ทำให้ผมไม่จำเป็นต้องรีบร้อนตังเช่นทุกวัน ผมมองไป รอบๆ ตัว นึกขลาดๆ ขึ้นมาเฉยๆ อย่างประหลาดอาจจะเป็นเพราะทุก วันผม มักจะเร่งรีบและมีภรรยาขับมาด้วย จนไม่มืเวลาที่จะสังเกตบรรยากาศรอบข้าง วันนี้รอบๆ ตัวผมมืแต่ความมืดมิด มองเห็นแต่อาการเคลื่อนไหวของใบไม้น้อย ใหญ่ที่ปกคลุมไปทั่ว รู้สึกถึงความเยือกเย็นของสายลมที่พัดวูบมา ผมมองขึ้น ไปยังท้องฟ้าที่มืดมิด นึกในใจ แปลก! วันนี้ทำไมท้องฟ้าครีมนัก ทั้งๆ ที่ไม,ใช่ หน้าฝนสักหน่อย แต่ทันใดนั้นความคิดของผมก็ต้องชะงักงันเมื่อปรากฏมืเสียง สุนัขหอนรับกันไปเป็นทอดๆ แพยางสูบลมราคาถูก ใกล้เข้ามาอย่างช้าๆ เยือกเย็นจนรู้สึกหนาว สะท้านขึ้นมาในหัวใจ ก่อนที่ความกลัวจะเข้ามาครอบคลุมใจผมไปมากกว่านี้ผม ก็ขับรถมาถึงบริเวณต้นไม้ใหญ่ที่ชาญเล่าให้ผมฟัง ผมอดที่จะนึกถึงคำบอก เล่าของชาญไม่ได้ ผมค่อยๆ ชำเลืองหางตามองบริเวณร่มไม้ใหญ่ แล้วใจผมก็ แทบจะหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม เลือดในตัวผมแทบจะจับตัวกันเป็นก้อนน้ำแข็ง เพราะ ปรากฏร่าง 3 ร่าง ร่างนั้นแม้ค่อนข้างสูงไล่เลื่ยกัน แต่ก็พร่าเลือนแม้เป็นภาพที่ ไม่อาจจะสัมผัสได้ แต่ก็พอจะรู้ว่าภาพที่แสนจะพร่าเลือนนั้นเป็นร่างผู้ชาย 3 คนที่ถูกตำรวจยิงตายไปเมื่อก่อนก่อนที่สติสตังของผมจะเตลิดเปิดเปิงจนกู่ไม่กลับ ผมรู้สีก1ได้ถึงความร้อน,ที่แผ่'ซ่านออกมาตรงทรวงอก ผมรีบคว้าหมับไปที่องค์ หลวงพ่อทวดทันที พร้อมๆ กับร่างทั้ง 3 ร่างค่อยๆ เลือนหายไป และเสียงเห่า เรือยางตกปลา หอนของสุนัขก็ค่อยๆ ห่างออกไปเรื่อยๆ จนสิ้นเสียง ผมรีบบึ่งรถออกมาพร้อม กับท่อง “นโม ตัสสะ” ไปตลอดทางจนถึงตลาดพบชาญกำลังขมีขมันจัดของอยู่ พอพบหน้าผมก็ถามว่า “อ้าวพี่” วันนี้แพ่นพี่ไม่มาเหรอ” ผมพยักหน้า รับ อย่างเหนื่อยๆ “อือ! ไม่สบาย” ชาญมองหน้าผมอย่างสงลัย “แล้วพี่! ทำไมวัน นี้หน้าซีดจัง”“อากาศหนาวหน่ะ เช้านี้หนาวมากด้วย หนาวไปถึงหัวใจเลย” ชาญ พูดออกมาเปรยๆ พร้อมหัวเราะเบาๆผมนึกว่าพี่ฤกผีหลอกซะอีก”
เรือยาง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น